donderdag 27 februari 2014

Het lijkt wel lente!



Het schijnt dat de natuur een week of vier, vijf voorloopt. Dat kan wel kloppen, want de narcissen staan op springen en die bloeien normaliter op mijn verjaardag, eind maart.
Ik moet zeggen dat ik het na de krankzinnig lange winter van vorig jaar totaal niet erg vind dat Koning Winter dit keer een jaartje overslaat. Heerlijk vind ik het om nu al in de tuin bezig te kunnen.
En bezig, dat ben ik! Ik heb de afgelopen dagen – in mijn eigen bedaarde tempo weliswaar – elke dag wel een paar uur in de tuin gewerkt. 
Borders leegmaken was mijn eerste doel. Want door de afwezigheid van winter, dit jaar eigenlijk een lange herfst is die naadloos overgaat in de lente, denken mijn bloemen (van afgelopen jaar dus) dat ze gewoon lekker door kunnen blijven bloeien.

Kaasjeskruid bloeit nog steeds...
Maar sorry jongens, goudsbloemen en kaasjeskruid tussen mijn krokussen, dat vind ik geen gezicht.
Dus die late zomerbloeiers moesten toch echt het veld ruimen. Tezamen met het vele afgestorven groen (nu bruin) dat in een dikke laag over de borders lag. 

Voor: nogal rommelig en veel afgestorven groen.

Kaal dat het nu is! Maar fijn kaal. Niet meer het kaal van vergankelijkheid en vergane glorie, maar kaal van “kom maar op met de lente!” 

Na: orde na de chaos. Laat de lente maar komen!

Daar ben ik dus een middag of twee mee zoet geweest. Behalve de nog altijd bloeiende kaasjeskruid en goudsbloemen heb ik ook een paar zeer grote rozetten verwijderd waarvan ik de kans ongeveer 20-80 inschatte dat het iets moois kon worden, een bosje lelies die vorig jaar BRUINE bloemen bleken te geven. 
Het “voordeel van de twijfel” van afgelopen voorjaar, dat iets heel hoogs bleek te gaan worden, met witte pluimen heb ik er weliswaar uitgehaald, maar wel bewaard, hij krijgt misschien nog een kans op een plek waar zo’n gigant wel tot z’n recht komt. Verder een rabarber die midden in een bloemenborder omhoog kwam – en waarvan ik me toch herinner dat we die vorig jaar al weggehaald hadden. Restje wortel blijven zitten misschien?
 
Bruine lelies...
Enfin, na zo’n middag is het heerlijk theedrinken in de door de zon opgewarmde woonkamer. Helaas waren de berichten voor gisteren wat minder zonnig. Maar zoals gewoonlijk zaten de weermensen er weer eens naast en na de lunch brak de lucht en werd het veertien graden. 
Naar karweitjes hoefde ik niet te zoeken. Vandaag besloot ik de rozen te snoeien. Rigoureus. Vorig jaar heb ik dat ook op die manier, waarvoor de rozen mij bedankten met extreme groei en bloei. Tot mijn verbazing kwam ik maar op elf rozen, er staat me bij dat ik er vorig jaar dertien telde. Zulke dingen kunnen me nachten uit mijn slaap houden, weet je dat. 

Gesnoeide roos (zeg maar: gehalveerd)
Enfin. Wederom was het een prettige middag, want wat geeft werken in de tuin mij toch een hoop vreugde en energie! Ondertussen vermaakte mijn dochter zich met de nieuwe poes Poef, die nog aan de lijn door de tuin struint, en met haar Playmobils. Gisteren was ze zo lief mij gezellig te helpen, handschoenen aan en haar hele tuin mooi kaal gemaakt tot de aarde er weer rijk en zwart uit zag. 

Poef
Mijn dochters tuin ook weer grotendeels kaal
En een beginnetje gemaakt met het kaal maken van de toekomstige moestuin
En werkelijk óveral piepen de puntjes van bollen uit de grond. Ik heb er dan ook honderden geplant afgelopen najaar, en het najaar ervoor ook al heel veel. Het ziet ernaar uit dat we nog maar een paar weekjes geduld hoeven te hebben voor het bloemenfestijn losbarst!

Tulpjes en narcisjes in de tuin van mijn dochter
Narcissen in de zijtuin
Blauwe druifjes
Blauwe hyacinten
 
Sneeuwklokjes natuurlijk
En krokussen in het gras

 Tenzij Koning Winter zich bedenkt, natuurlijk, en alsnog besluit West-Europa aan te doen…



Geen opmerkingen:

Een reactie posten